Telefonini oldi-da doʻstiga qoʻngʻiroq qildi:
- Onamning mazalari yoʻq! Menda dorilarga pul yoʻq,
- dedi Doʻsti:
- Boʻldi, oʻrtoq, xavotir olma. Asrdan keyin qoʻngʻiroq qil, bir chorasini topamiz! - dedi.
Asrdan keyin doʻstiga bogʻlanishga urindi. Telefon oʻchirib qoʻyilgandi. U takror - takror raqam terdi. Oʻchiq edi...
Kimdan boʻlsa ham, pul topib kelish ilinjida koʻchaga chiqib ketdi. Afsus... hech kim unga qarz bermadi.
Dunyolarga sigʻmay ketdi. Onasiga biror yordam qilolmayotganidan qattiq ranjidi. Undan ham koʻra doʻstining uyaltirgani yomon taʼsir qildi. Ikki qoʻli boʻsh, siqilgan holda uyga qaytdi. Qarasa, onasi tinch uxlab yotardi. Yonida xaltada dorilar turardi. Borib singlisidan soʻradi:
- Bularni kim keltirdi?
- Doʻstingiz kelib retseptni oldilar. Borib hamma dorilarni olib keldilar. Hozirgina chiqib ketdilar, - dedi.
Koʻzlari yoshga toʻlib kuldi. Darrov tashqariga chiqdi. Atrofdan doʻstini qidirdi.
- Doʻstim, senga asrdan beri qoʻngʻiroq qilaman! Telefoning oʻchiq!? - dedi.
- Men telefonimni sotib ONAJONIMIZ uchun dorilar sotib oldim, - dedi Do'sti...