Kunlarning birida telefonimga notanish bir raqam qo'ng'iroq qildi... Yuragim biroz hijr torti...tomiri uzilgandek og'riq berdi... "Aloo! " deya go'shakni ko'tardim. Notanish bir inson darhol yetib kelishimni, Malikaning betob ekanligini xabar berdi. Men shu yerning o'zidayoq ishimni tashladim, va Aviakassaga borib vatanimga to'g'ridan to'g'ri bilet sotib oldim... va yetib keldim. Uyga kirishim bilanoq sumkalarimni tashladim, va aytilgan shifoxonaga Ankalogiya markaziga bordim.... Ust boshim kir, yuragim be'tob, hayollarim..turli bir burchaklarda sang'ib yurar....oyoqlarim esa to'g'ri uning palatasiga olib bordi...
U meni ko'rishi bilanoq yig'lab yubordi....men uni deyarli tanimaya ham qolgandim, "Uning ko'zlari ko'kargan qo'llarida g'alati bir dog'lar... uning ahvoli bir ahvol...oldingi Malikamdan asar ham qolmagan edi... unga rahmim kelib ketdi... men hayron bo'ldim..." U o'zining betobligini ma'lum vaqtdan buyon mendan berkitgan ekan, hayron bo’ldim.... "Nega menga avvalroq xabar bermading?" degan savolimga u tayinli javob ham bermadi....

- Bilasizmi nima uchun sizni aynan bugun chaqirdim?
- N-nima uchun j-jonim.
- Chunki Azroyil jonimni olishga kelganda men unga yalindim... "Begimni ko'rganimdan so'ngina meni jonimni ol" mana salkam bir haftadan buyon men hastaman, hayot va o'lim arosatida qiynalib ketdim... sizni bir bor ko'rish uchun, ishingizdan bezovta qilishimga to'gzri keldi, buning uchun meni kechiring...
- N-nima-lar ddeyapsan, q-qanday hayot-mamot..?! Sen albatta sog'ayib ketasan! Men hozirgina doktor bilan gaplashdim, sog'ayib ketish koefisenting yuqori ekan!
- Jinnivoy... hecham aldash sizni qo'lingizdan kelmagan, meni kunim bitib boryapti, men buni judayam yaxshi bilaman.... Ammo hozir turli xil gaplar bilan sizni yuragizni siqish niyatim yo'q...
Uning qiynalib gapirayotganda mening ko'zlarim yoshga to'lib ketdi, o'zimni tutib turolmadim, qo'llarini ushladim va "iltimos bunday gaplarni gapirma sen albatta tuzalib ketasan" deb taskin berardim.. Bu esa zarracha yordam bermasdi, men o'zim aytayotgan gaplarga o'zim ishonmasdim...... u esa jimgina menga qarab yotardi, tinmay chanqardi, men har ikki gapini birida unga suv uzatardim.... va u oxiri gapini yakunladi...
"Men turmushimiz davomidi sizga biror marta amalda ham hayolda ham hiyonat qilmaganman, doyim sizni qo'llab quvvatlaganman, sizga biror martta qarshi chiqmaganman, Siz orzu qilgandek jufti halol bo'lishga harakat qildim... Agar mendan biror kamchilik yoki xatoliklar o'tgan bo'lsa meni kechirishingizni iltimos qilaman..."
- Sizdan birgina iltimosim bor, m-me-ni b-bi...
- N-nima a-aytaver....
- Mening vafotimdan so'ng, qizalog'imiz o'gay onaning qo'lida qolib ketmasin........men osmonlardan turib sizlarni kuzatib turaman..............farzandimiz qiynalayotganini ko'rsam men azob chekaman....... .......iltimos unga o'zingiz g'amxo'rlik qiling......dedi...
- Unday d-de-ma, u-nga o'zimiz b-bir-birga g'amxo'rlik qilamiz, iltimos bunday dema Malika... meni qiynama men sensiz yasholmayman bilasan-ku?!...
- Afsuski m-mensizlikka ko'nikishingizga to'g'ri k-keladi... "Begim.... iltimos s-so'nggi bora aytib b-bering...."
- Nima uchun so'ngi bora bo'lar ekan, men hali ko'p aytib beraman senga u sherni.... bo'ldi endi boshqa chet elga ishlagani ketmayman... doyim sizlar bilan bo'laman...farzandimizni birga katta qilamiz... Bo'ldi endi seni tashlab ketmayman....doyim yoningda b-bo'laman....
- Iltimooos.. aytib bering...
Meni sovuq ter bosardi, hech bir narsaga jur'atim yetmay qoldi, tilim esa zo'rg'a aylanardi.. men boor kuchimni yig'ib unga sevgan sherini aytib berishga harakat qilardim...
"Seni qannnchalar sog'inganim bilsang eding"...................................
..............................."Senga bo'lgan pok hislarim ss-ezsa....."
"Malika? Malika.. Malikaaa...."
U menga tikiliiib turardi, ko'zlarida billurdek tovlangan yoshlari qalqidi...va boshqa ko'zlarini yummadi....qo'llarimni siqib turgan qo'llari birozgina bo'shashib qoldi.Men... men bunga ishonmasdim. Men unga tinmasdan baqirardim, "iltimos meni tashlab ketma" derdim... shu payt orqamda palatada yotgan inson "ko'rmayapsanmi.. u allaqachon sen bilan vidolashib bo'ldi..." dedi.........^^


Hayotim davomida hech nimaga afsus qilmaganman, hech nima menga og'ir botmagan... Ammo sevgan insonimdan judo bo'lish menga juda ham qimmatga tushdi. Men o'zimni deyarli yo'qotib qo'ygandim, dafn marosimlarini asta-sekinlik bilan o'tqazar ekanmiz, farzandim bir necha bor yonimga kelib "oyim qani? Oyim qayerda?" deb savol berdi, uning savoliga javob bera olmay mening ko'zlarim yoshlanardi. Ota onam esa qizalog'imni quchoqlab xun xun yig'lashardi... Ta'ziya bildirgani kelgan insonlar ham ko'z yoshlarini yashira olishmadi. Kenja ukamning ham to'yi qoldirildi. Endi Hayxotdek bir hovlida men va qizalog'im qodik... Ota onam vaqtinchalik biznikiga ko'chib o'tishdi, qizalog'imni parvarishlab unga g'amxo'rlik qila boshlashdi... Men esa o'z uyimga sig'may qolgandim, Malikaning vafotiga 3 oy bo'lgan bo'lsa-da men hali o'zimga kelmagandim. Hayotimnig har bir kuni, har bir daqiqa, har bir nafasi, yuragimning har bir zarbida u bor, nima qilsam ham men yuragimdagi bu og'riqni sug'urib tashlay olmayman... Yashashdan vos kechay desam qizalog'imga ko'zim qiymaydi, Otam onam ukalarim ularga achinaman. Ammo bu hayotda menga boshqa o'rin yo'qligi meni battar qiynaydi. Men har tunda ming bora o'lardim... Har tong esa besabab yana tirilardim. Bu hayot menga juda bir g'irromlik qildi, og'irlik qildi...Men uni sira unutolmadim. Har kuni qizalog'im kelib "Onam qayerdaaa? Onamni sog'indim? Onamni ko'rgim kelyapti..." deya da'vo qilardi, isyon qilardi ammo, men unga tayinli bir javob bera olmasdim. Oxiri uning savollari meni ruxiyatimga katta bir og'riq berdi shekilli, men ota onamga bu yerda ortiq qola olmasligimni, biroz chalg'ish uchun yana Rossiyaga ketish niyatim borligini aytdim. Qizalog'imni ularga topshirdim, birox muddat u yerda ishlab, biroz chalg'ib ukamni to'yini qilamiz dedim. Ular menga qarshilik ko'rsatishmadi. Bunga ularda kuch ham yo'q edi...Men Rossiyaga ketdim...


.........Qurilishda ishlayapman ammo odatdagidek hayot emas........ Kunduzi qo'lim zo'rg'a ishga borardi, yeb ichayotgan ovqatlarimda na maza ta'm bor, ishlab topayotgan pulimda na bir baraka bor edi... Men tez tez uydagilarga qo'ng'iroq qilib turardim , qizalog'imdan xabardor bo'lib turardim, ammo, har gal qizalog'im telefonda "Onam qachon keladi?" deya savol beraverardi. Bora bora men uydagilarga ham qo'ng'iroq qilmay qo'ydim. Yana shu savolni beradi, yana javobsizlikdan ko'zlarim yoshlanadi...nima qilarimni bilmayman. Shu tariqa men oila a'zolarim bilan aloqani uzib bo'ldim. Yana har kuni kechqurun xonamga kelar ekanman, telefonimga qarardim. ``hozir qo'ng'iroq bo'ladi...hozir qo'ng'iroq bo'ladi...Malika menga qo'ng'iroq qiladi...`` deya shu taxlika 2 yilni Rossiyada o'tkazibman. Balki menda har kuni qo'ng'iroqni kutish Reflex bo'lib qolgandur, balki men aqldan ozgandurman..bunisi