hattoki yuragim dupuri oʻzimga eshitilib ketdi. Qoʻlimdagi soch quritgichni bir siltab toʻkdan yulib oldim, biroq keyin qoʻlimdan tushib ketdimi yoki uloqtirib yubordimmi buni oʻzim ham anglay olmay qoldim. Oyoqlarimiz ostida "tap" etgan tovushdan, uning hiyol choʻchib ketganiyu, jovdirab turgan bir juft koʻzlariga qarardim. Bu koʻzlar qarida, nogahon boʻsa taftidan esankirab qilgan qizning qalbini pinhoniy hayajon titratib turganiga guvoh boʻlish mumkin edi.

Xayol boshqa-yu, hayot boshqa! Har bir boʻydoqqa maʼlumki, u yolgʻiz qolgan chogʻ bunday lahzalarni xayol surar ekan, eng buyuk rejissyor singari - har bir onni puxta rejalaydi, eng iqtidorli aktyordek - mohirona roʻl ijro qiladi. Ammo xayol olamidan tashqari real hayotda bunday omadga duch kelib qolsachi?!

Taassufki, men ham shoshib qolganimdan qiz shoʻrlikka qattiq ozor berib quchoqlar, ezgʻilar oʻquvsizlarcha oʻpar edim... Shu tobda yonginamizda allaqanday qoʻshiqchi, sevgi haqida baralla kuylay boshladi. Ikkimiz ham bir seskanib atrofga alangladik.

- Buvim... Buvimlar...

U dokadek oqarib, chiranib bagʻrimdan yulqib chiqtiyu, telefonga yopishdi. Quti oʻchib, ovozi titrab suhbatga kirishdi:

- "Ho labbay... Ha... Haa... Kelishdi... Kelishdi...ʼʼ - menga maʼnosiz nigoh tashlab, tartibsiz matoni u-yer-bu yerini toʻgʻrilab qoʻydi, - "Menmi?.. Yoo, yigʻlaganim yooo... Ovozim..." - goʻyoki yuragi dupurini bosayotgandek, bir qoʻlini chap koʻksiga qattiq bosib oldi, - "Ovozim!.. Bilmadim buvijon, telefonda shunday eshitilayotgandir... Haa... Telefonni beraymi?... Hoʻp!ʼʼ

Menga u tomonni ovozi eshitilmasdi, biroq qizning javoblaridan, buvisi nimalarni soʻrayotganini fahmlab turardim. Lekin baribir biror nimani sezib qoldimikin deb choʻchirdim.

- Buvimlar, siz-ni soʻr-a-ayabdilar...

U hayajondan shivirlab telefonni menga uzatarkan, hech nimani sezdirib qoʻymang deganday iltijoli koʻz tikib yutinib qoʻydi. Koʻnglim gʻash tortib telefonni qulogʻimga tutdim.

- "Labbay eshitaman!"

Oʻzimni bosib olishga urindim.

- "Kelvoldizmi Sanjarjon?"

Opoyni kayfiyatida, soʻz ohangida men shubha qilgan alomatlar yoʻqligini anglab koʻnglim ancha xotirjam tordi. Xavotirda turgan qizga, ohista bosh irgʻab ʼʼhammasi joyidaʼʼ deganday jilmayib, xotirjam suhbatga kirishdim.

- "Ha, keldim... Holisxon shu yerda ekan. Tasirlash kerak joylarni oʻzi koʻrsatdi. Rakovinani quvurini boya tozalab qoʻydim. Endi eshik qulfini tuzatyabmiz..."
- "Balli... yashang!" - quvonib maqtab-maqtab qoʻyi, - "Sanjarjon boʻlganizdan keyin ketib qolmang, birga tushlik qilamiz hoʻpmi?"
- "Hop... Oʻziz qancha vaqtda qaytasiz?"

Bu savolni berar ekanman, koʻnglimda bir gʻalayon uygʻonib, qizga suqlanib koʻz tashlab qoʻydim. U ham javoban, hiyol jilmaydi.

- "Hozir navbatim, kelib qoldi oʻzi... Yana yarim soat, uzogʻi bilan!"
- "Ha, kelavering shoshilmay, ungacha ishni bitiraman."
- "Him... Faqat ketib qolmang hoʻpmi?"
- "Hoʻp!"
- "Telefonni Holisxonga bering!"

Ikki qadam narida, qulogʻini ding qilib turgan qiz qoʻlini telefonga uzatib:
- Meni soʻrayabdilarmi? - dedi jilmayib.
- Ha...

Menam qitmirona, harakat qilib yupqa mato ustidan yelkasi uzra ohista silab soʻng kaftiga tutqazdim. Erkalanib, kiprik qoqib menga orqa qilgancha ikki qadam nari ketdi. Qizning noz-karashmasidan maʼlumki hozirda menda imtiyozlar ulkan. Shularni hisobga olib, unga dadil yaqinlashdim. Hamin qadar orqasiga tiralib, telefon tutib turgan tomoniga yuzimni qoʻydim. Ularni suhbatini tinglashga mushtoq kishiday. Aslida butun vujudim, oʻy xayolim toʻxtab qolgan ishimizni davom ettirish, ishtiyoqida yonardi. Qizdan hech qanday qarshilik qilmagach, ohista bir qoʻlim bilan qorin sohasidan oʻrab, quchib oldim. Mato orasidan qoʻl tiqib, yengil harakat bilan sochiqni tortdim. Sochiq silqib oyoqlari tagiga tushdi.

- "Hooo buvijon!ʼʼ
- ʼʼBuzilgan, narsalar boʻlsa, Sanjarjonga topib ber!ʼʼ
- "Yoʻgʻuuu buvijon!ʼʼ

U engashib sochiqni olmoqchi boʻldi. Biroq men yoʻl qoʻymadim. Uni mahkam quchoqlab oldim.

- ʼʼYoʻgʻmi? Ha mayli... Unda menga quloq sol Holis... Sanjarjon ketib qolmasin, men qaytishda oshxonadan osh olib boraman, birga tushlik qilamiz... Keyin Sanjarjonda maslahatli ish bor, hammomni kafelini qayta qurdirishimiz kerak... Tushundingmi qizim? Shuni uchun borgunimcha ketib qolmasin!ʼʼ

Shu chogʻda, u ayol qanday oʻy tashvishda yurgani menga qiziq emasdi. Men engiga yupun mato tashlab olgan, yalangʻoch qizni qattiqroq quchar orqasidan ohista siltab oʻynashar.
ʼʼKetib qolmayman!ʼʼ deya shivirlab, qizni oppoq boʻyniga, xushbichim yelkalariga asta-asta labimni bosdim. Qiz bundan entikib ketardi. Biroq suhbatdoshiga sezdirmaslik uchun, ovozini koʻtarib gapirdi:

- "Hoʻppp... Hop, buvijon hoʻp boʻladi..."

Telefon oʻchgach, biroz choʻzilib deraza tokchasiga qoʻydida, quchogʻimdan chiqishga urinib shivirladi:

- Gazga choy oʻqishim kerak!

Unga javoban, qattiqroq quchib, ikki kaftim bilan koʻkraklarini ohista ezgʻiladim. U entikib yana boyagidan-da ojizroq qarshilik koʻrsatdi:

- Buvim kelib qoladi...
- Mayli...

Qulogʻiga shivirlab, ertalab boʻynidan oʻpdim burnim bilan ziraklarini oʻynadim. Shu asnoda old tomonini ochib badanini siypaladim.

- Birov koʻrib qoladi...

Qalin pardalar ortida boʻlsakda, engidagi matoni yechishimga yoʻl qoʻymay xavotirli pichirladi. Shunda uni bir koʻtarib, chekkaroqqa derazaning qalin pardalari orasiga oldim va harakatimni davom ettirdim.

ʼʼYoʻq... Yoʻq... Zinhor boyagidek xatoga yoʻl qoʻymayman. Aksincha ehtirosga boy oshiq singari maʼshuqamning yuragida, unutilmas imzoyimni qoldiraman. Nazariy tajribalarni amalda shunday ijro etayki, oʻla-oʻlgunicha bu onlarni entikib xotirlaydigan boʻlsin... Ha unutmasin!ʼʼ

Favqulodda xayolimga kelgan bu fikrdan, oʻzim ham joʻshib ketdim. Shoshilmadim, asta harakat qilaverdim... Ohista, asta... Ohhh, harakatlarim oʻxshagan sayin oʻzimni, bu ishlarni muntazam bajarib kelgan pornografik filimlar aktyoridek xotirjam his qila boshladim.
Koʻkraklar bilan oʻynab zerikkan qoʻllarim pastlay boshladi... Pastga... Pastga... Yanayam pastrogʻga... Barmoqlarim qirtishlangandan soʻng, yana nish ura boshlagan qattiq tuklarga yoqimli ishqalanib oʻti-yu, vertikal chizilgan ariqchaning nam qirgʻoqlari boʻylab yuqoriga pastga ohista ishqalandi.

"Ohhh jonim"

Anashu lahzada maʼshuqamning labidan chiqib ketgan tovushlaru, ehtirosli titrab oʻzini yoʻqotib qoʻyishi. Ayniqsa yuqori chiziqni boshlanish nuqtasida qoʻmondonlik qilayotgan naychani erkalaganimda... Oooo, butun vujudi bilan borliqni unutardi.

"Jonim!"

Meni birgina istagim, mumkin boʻlsa burchim - maʼshuqamni shu onlarini yanada uzaytish, hammomda yakuniga yetkazilmagan ishini tugatib olishiga yordam berish edi. Barmoqlarim tez harakatlanar, lazzat iskanjasiga tobe maʼshuqam quchogʻimda har maqomda toʻlgʻanib titrab-qaqshab oh totardi.

Uning qoʻllari qaysidir lahzalarda musht boʻlar, bazida silkinar, goho meni biror yerimni ushlab olardi. Albatta uning bu harakatlari ixtiyoriy emasdi. Shunday