бориб, ёнига ўтирдим. Белидан қучоқлаб ўзимга торттимда, “Манга қара, ҳеч кимга айтмасанг, туғилган кунингга янги айфон олиб бераман” дедим. Мунис манга қараб, “манга айфон керакмас, дадам шундоғам охиргисидан олиб берганлар” деди. “Хўп, нима истесан?” деб сўрадим. “Кейин айтаман, қўрқманг, бу гап иккаламизни ўртамизда қолади” деб кулиб, кўзини қисиб қўйди. Умуман олганда, буниси бошқа воқеа.
Хуллас, бу воқеадан 2 ой утиб, янгам ҳомиладорлиги маълум бўлиб қолди. Кизиғи, ўша куни амаким ҳам, тўйдан чиқиб, Самарқандлик курсдошлари билан чойхонага бориб, зиёфатни давом эттиришган. Уйга ярим кечаси маст ҳолда борган, кейин нима бўлганини эслолмайди. Янгамни ҳомиладорлигини эшитиб, “мастликда қилиб қўйибманда, худо бергани” деб тақдирга тан берди.