Men atiga ikki yoshda edim.
Juda
afsusdaman, endi hech qachon
maktabga bora olmasligimdan,
öqishni, yozishni
örganolmasligimdan... Men
uchun endi uch raqami yöq...
Oyimning ismi Sveta, u meni
dunyoga keltirganida 17
yoshda edi. Buvim meni
judayam yaxshi
körardi, dadam baxtim uchun
öz
hayotini berishga ham tayyor
edi. Baxtli gödak edim... Oyim
kompyuter qarshisida,
internetda köp vaqtini
ötkazardi. Men endi
gapirishni örgana
boshlaganimda dadam va oyim
tez-tez va jiddiy janjallashib
qolishardi. Nihoyat oyim
dadam bilan ajrashdi va
kutilmaganda xorijga, qaysidir
shaharga
ketishga qaror qildi. Yangi
uyimizga kelganimizda, men
özimning "yangi dadam" bilan
tanishdim. Boshida u juda
mehribon edi. Ammo keyinroq
meni ura boshladi. Men undan
qörqardim. Judayam. U meni
özining kamari bilan katta qila
boshladi. Har gal mast vaqtida
shu kamari bilan savalardi.
Oyim unga qarshilik qila
olmasdi. U oyim ikkimizni
köchaga haydab
yuborishi mumkinligini aytib
qörqitardi. Uning ovozini
eshitishim bilan kravat tagiga
bekinib olardim. Lekin u baribir
meni topib olardi. Qörqib
qochardim. Lekin u baribir tutib
olardi. Axir men tashlagan uch
qadamim uning bir
odimlashiga ham yetmasdi. Bir
kuni "yangi dadam" tobi
yöqligi uchun ishga
bormadi. U bugungi kun
mening tarbiyam bilan
shug'ullanish
uchun ajoyib imkoniyat
ekanligini
aytdi. Men devor qog'oziga
yurakcha rasmini chizgandim.
U
bundan g'azablandi va
kamarini yechib meni ura
boshladi. Og'riq
judayam kuchli edi. Oyim u
meni qanday urayntganini
shunchaki kuzatib turardi. Men
hech narsa qila olmadim, faqat
yig'ladim. U
oyimga kamarni tutqazdi va
baqirdi: "Ur!" Ey, Xudo, oyijon,
nahotki siz ham meni
ursangiz?! U yana baqirdi:
"Agar sen bolani qanday
tarbiyalash kerakligini
bilmasang, ikkalangizni ham
haydab yuboraman"
Oyim meni urdi. "Yana",-
takrorladi "yangi dadam". Yana
urishdi. Yana... Jajji tanam
og'riqlarni his qilmay qöydi.
Faqat
juda sovuq qotardim.
Oyim yig'lab kamarni uloqtirib
yubordi va meni bag'riga oldi.
Zörg'a uning yuzini siladim va
shavqatsiz dunyoda oxirgi
marta
gapirdim: "Oyijon, sizni yaxshi
köraman"....
Bugun ölganimga 40 kun böldi.
Меni öz yurtimizga, haqiqiy
dadamning uyi yaqiniga
kömishdi. Dadam va buvim har
kun qabrimga kelishadi. Özlari
bilan juda köp gul va
öyinchoqlar olib kelishadi.
Afsuski ular bilan gaplasha
olmayman..
Oyim qamoqda, judayam
afsusdaman. Baribir oyimni
juda
yaxshi köraman. Oyijon, men
ham
sizga öxshagan gözal qiz
bölmoqchiydim, eng chiroyli
rasmlar chizmoqchiydim. Kun
kelib siz kabi ona bölganimda,
farzandimni kamar bilan emas,
mehr bilan tarbiya
qilmoqchiydim. Endi bölsa
osmondaman. Yonimda siz
yöqsiz... Bag'ringizda nafas
olgim kelyapti...
Men atiga ikki yoshda edim.
Juda afsusdaman, endi hech
qachon maktabga bora
olmasligimdan,
öqishni, yozishni
örganolmasligimdan... Men
uchun endi uch raqami yöq...
(Ruschadan Asila Azizova
tarjimasi)